SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna Gminy Nieporęt

54766

Book

In basket

rate

Polak / J. M. Coetzee ; przekład Aga Zano. - Wydanie I. - Kraków : Wydawnictwo Znak, 2024. - 184, [8] stron ; 21 cm.

Author

Coetzee J. M. (1940- ) Autor Zano Agata Tłumaczenie

Form of Work

Książki Proza

Demographic Group

Literatura południowoafrykańska

Subject

Miłość Osoby w wieku starszym Osoby w wieku średnim Pianiści polscy Samotność Baleary (Hiszpania ; wyspy) Barcelona (Hiszpania) Polska

Genre/Form

Powieść

Mistrz J.M. Coetzee o miłości i namiętnościSpotykają się w Barcelonie - polski pianista i hiszpańska mecenaska sztuki. W pierwszej chwili nic nie zapowiada, że połączy ich coś więcej niż tylko jeden wspólny wieczór. Powoli rozkwitająca znajomość zmienia się w zderzenie żywiołów. I choć Beatriz nie rozumie, dlaczego ulega Witoldowi, nie potrafi oprzeć się zachwytowi, który dostrzega w jego oczach. Widzi i czuje, że dla kogoś jest najważniejsza na świecie.Kameralna, subtelna opowieść o dwojgu samotnych ludzi wibruje i iskrzy od niedopowiedzeń. Prowokuje pytania o to, skąd bierze się fascynacja, kiedy rodzi się namiętność, i wreszcie: czym jest miłość.Jasny ton, klarowny, wyrazisty język i umiejętnie budowane napięcie sprawiają, że powieść czyta się jednym tchem. Polak to absolutny literacki triumf jednego z najwybitniejszych współczesnych pisarzy. "Pisarz, który wymyśla na nowo zasady gatunku, w którym pisze, jest wyjęty spod prawa. Coetzee jest powieściopisarzem wyjętym spod prawa od 1973 roku." â€” Benjamin Ogden "New York Times Book Review""Wielki mistrz tego, co niewypowiedziane." â€” "New York Review of Books"J.M. Coetzee (1940) - powieściopisarz, eseista, tłumacz i krytyk literacki. Uhonorowany Literacką Nagrodą Nobla w 2003 roku i dwukrotnie - jako jedyny autor - Nagrodą Bookera (1983, 1999).Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

zob. w.bibliotece.pl

Availability:

Nieporęt

There are copies available to loan: sygn. 821-3 afr. (1 egz.)

Notes:

Tytuł oryginału: Pole, 2022

General note

Tytuł oryginału: The Pole.

Reviews:

„Moja Beatrycze la modesta Jej obraz pod powiekami, biedna maleńka wizja trzepocząca w komnatach pamięci Save me, my Beatrice”.
Oto on, Polak, Witold Walczykiewicz, pianista znany na świecie, dla niej dopiero poznany. Pianista, którego koncert ona organizuje, lecz widzi go pierwszy raz. A widzi go starego, prężnego, acz nazbyt chudego, chudego starczo. Dla niej to zwykły mężczyzna, nieco odstręczający, ona jednak w jego oczach jest olśnieniem. (...) „Pani daje mi ukojenie” – mówi do niej już na pierwszym spotkaniu. Nie kryje uczuć, jakie w nim wywołała. Prosto i szczerze wyznaje: „Pani jest moim symbolem spokoju”.
I od tego momentu życie ani jej, ani jego już nie jest takie samo, jak przed tymi słowami, przed tym koncertem, przed tym wieczorem oklaskiwanym przez publiczność. Kim on jest – pyta ona siebie. - Jaką ma czelność mówić mi takie rzeczy.
U niego uczucia i słowa, to jedno. Nie stawia barier, łapie momenty, uniesienia, lokuje marzenia w niej, tylko w niej, bo od tego wieczoru ona zamieszkuje w nim już do... śmierci.
„Czy miłość to stan umysłu, stan istnienia, fenomen, kaprys, odpływający jeszcze na naszych oczach w przeszłość, w zakamarki historii? (...)”. On jest dla niej reliktem, męskim antykiem niemalże. Ona jest dumna, nieustępliwa. Ma rodzinę i dzieci i jest od niego dużo młodsza, acz... coś się w niej z czasem łamie. Coś zmienia niewinnie, a jednak samoistnie. Jej myśli krążą koło niego, choć bez niego obok. Stają się nachalne, ale samoistne i przeplatają się z kobiecą ciekawością. „Niektórzy z nas zachowują dobre wspomnienia. Inni złe. Sami wybierzemy, co chcemy zapamiętać. Niektóre wspomnienia idą do podziemi”.
Aż Witold Walczykiewicz, ten Polak, pianista umiera.
Warszawa, 19 lipiec 2019r.
I list. Do niej.
Porcelanowa urna, a w urnie popiół – w twoje ręce moja Beatrice, pisze...
Czytasz i czekasz. Czekasz na dotyk ich dłoni. Na przytulenie. Na spojrzenie prosto w oczy. Na miłość. Czas mija cię, igra z tobą, a ty, zaczytany, szukasz tych ludzi na cyferblacie życia. Szukasz pomiędzy stronami powieści, bo coś musi być, coś się w niej musi rozpalić, coś obudzić. Irytuje cię jej sztywność i lodowatość nietypowa dla kobiety. Denerwuje cię wręcz. Jak tak można – pytasz stron książki, a pytanie ulatuje w chłodzie „Polaka”.
Niebywała powieść. Powieść z gatunku tych, z którymi się jednoczysz i personalizujesz w dziwny, niewytłumaczalny sposób. Włazi w ciebie cała. Wracasz do niej, by ponownie ułożyć z rozsypanych fragmentów nową całość, może bardziej czułą? Bliższą? Starasz się coś dopisać, choć sam autor, Coetzee zrobił to w mistrzowski sposób. Czujesz emocje i namiętność maestra. Czujesz jego spokój duszy i ukojenie. Czujesz jego ciepło i miłość, której ona – właśnie... Której ona nie chce.
Coetzee to mistrz. Czytasz i nic poza książką nie istnieje.
agaKUSIczyta ocena 10/6