Soren Kierkegaard (1813-1855) - duński filozof, myśliciel religijny, pisarz, bodaj najważniejszy z prekursorów egzystencjalizmu. Początkowo pod wpływem myśli Hegla stał się jego zagorzałym krytykiem (zarzucał Heglowi, iż bytu nie można ująć w ramy jakiegoś intelektualnego systemu!), nie tworzył bowiem żadnego systemu filozoficznego, a zajmował się jedynie człowiekiem i jego egzystencją i jego stosunkiem do Boga, interesowało go konkretne ludzkie istnienie i stąd nazwa, którą nadał swej filozofii: egzystencjalna. Trwogę i drżenie uważał autor za swoje najlepsze dzieło, jest ono przesiąknięte myślą religijną, namysłem Kierkegaarda nad stosunkiem człowieka do Boga. Jak pisał W. Tatarkiewicz człowiek wyrywa się z istnienia do prawdziwego bytu, czyli z przemijania do wieczności; wyrazem tego jest przede wszystkim religia. Dla człowieka jest niezbędna, ale niesie mu wątpliwości i cierpienie: nic bo wiem nie może zapełnić przepaści pomiędzy nim a bytem Boskim, wiecznym, absolutnym. Każde zbliżenie się do Boga poniża człowieka, przekonywa o własnej bezsile. Wywołuje (...) "trwogę i drżenie". Lęk i drżenie: to naturalny sposób, w jaki w istnieniu ludzkim objawia się Bóg. Najistotniejszym problemem jaki rozpatruje w tej książce Kierkegaard jest związek religii i etyki, a trwogę w połączeniu z wiarą uważa za drogę do zbawienia.

Mafijne państwo Putina opisuje wiele aspektów rosyjskiego życia, od wojny Rosji z Gruzją do rozkwitu skrajnej prawicy, od bogactwa Putina do ubóstwa wsi. Relacje Hardinga są jasne, precyzyjne i na czasie (.). Szczególnie uderzające (.) jest to, że reporter "Guardiana" zostaje potraktowany przez FSB jak wróg państwa". - "The Spectator"Rosja staje przed nami naga w tej pasjonującej relacji z czterech lat prowadzenia moskiewskiego biura "Guardiana" (.). Mamy już obszerną literaturę opisującą twardą rzeczywistość Rosji Putina, ale Harding wnosi coś nowego: pozwala nam poczuć codzienne życie w tej rzeczywistości. Opisuje rosyjskie tragedie i absurdy poprzez serię żywych i często poruszających spotkań z ludźmi (.). Umiejętności opisowe autora i jego wnikliwe obserwacje mentalności i metod putinizmu wystarczą, by uznać Mafijne państwo Putina za lekturą obowiązkową. - David Clark, "New Statesman"Znaczenie książki Luke’a Hardinga polega głównie na tym, że zawiera ona relację z pierwszej ręki ze stosunkowo delikatnej, ale znamiennej operacji sponsorowanego przez państwo nękania niewygodnej osoby; to prześladowanie jest, jak wiele innych rzeczy w Rosji, rozmyślnie niejasne i możliwe do oficjalnego zaprzeczenia. - A.D. Miller, "Guardian"Książkę tę przenika poczucie niepewności, lęku i zrozumiałej paranoi. Ale to nie zaciemnia zawartej w niej analizy. Sporządzony przez Hardinga opis rozwoju rosyjskiej rasistowskiej prawicy, która posuwa się do coraz częstszych morderstw obco wyglądających niewinnych ludzi (zwykle z Kaukazu), jest głęboko niepokojący (.). Książka Hardinga pokazuje jasno, że Rosja znowu zeszła na polityczne i społeczne manowce, co sprawia, że ogromne wyzwania, przed jakimi wszyscy stoimy, w obecnym kryzysie będą jeszcze cięższe. - Misha Glenny, "Irish Times"Opowieść Hardinga jest intrygująca i pozwala lepiej zrozumieć ważne bieżące sprawy międzynarodowe (.). Harding jest nieustępliwy w swoim dążeniu do prawdy i kreśli ostry obraz warunków i postaw społecznych w Rosji (.). Książka Mafijne państwo Putina, oparta na dużej wiedzy, ale przystępnie napisana, przybliża nam współczesną Rosję. - bookbag.co.ukMafijne państwo Putina jest pełne wszelkich możliwych klisz na temat rosyjskiego życia, którym rządzą "arbitralność, hipokryzja, kłamstwo, zachłanność, zdrada i bezmyślność", by użyć formuły XIX--wiecznego satyryka Michaiła Sałtykowa-Szczedrina, którego Luke Harding cytuje w swojej książce. Jednak opisywane w niej zdarzenia dają autorowi prawo do stwierdzenia (a czytelnikowi powód do przekonania), że te klisze są nadal zgodne z prawdą. - "The Oxonian Review"W 2010 roku, po rewelacjach WikiLeaks, nie wszyscy byli przekonani, że Rosja jest "praktycznie państwem mafijnym". Dla niektórych teza mojej książki była zbyt ponura, przesadna, prowokacyjna, podyktowana historycznym pesymizmem. W 2014 roku - i po horrorze MH17 - wyraża oczywisty stan rzeczy.Fragment posłowia z sierpnia 2014 roku

Fryderyk Nietzsche (1844-1900) uznawany jest za jednego z najważniejszych niemieckich filozofów, a był także poetą i filologiem. Jego poglądy znacząco wpłynęły na całe późniejsze myślenie o kulturze, cywilizacji, człowieku, religii. Nietzsche głosił upadek cywilizacji zachodniej, opartej na myśli greckiej, sokratejskiej, a zatem z gruntu apollińskiej (połączonej dodatkowo z chrześcijańską etyką). Tej postawie przeciwstawiał postawę dionizyjską, witalną (połączoną dodatkowo z pojęciami woli mocy i pojęciem nadczłowieka. Swoją książkę Henryk Lichteberger napisał w pięć lat po tragicznej śmierci Nietzschego, ale już wtedy pojmowano jak epokowa to była filozofia.