SOWA OPAC : Biblioteka Publiczna Gminy Nieporęt

Książka

W koszyku

oceń

Oczy Mony / Thomas Schlesser ; z języka francuskiego przełożyła Magdalena Kamińska-Maurugeon. - Wydanie pierwsze. - Kraków : Wydawnictwo Literackie, 2024. - 461, [2] strony ; 22 cm + plakat w formie złożonej obwoluty.

Autor

Schlesser Thomas (1978- ). Autor Kamińska-Maurugeon Magdalena. Tłumaczenie

Forma i typ

Książki Proza

Przynależność kulturowa

Literatura francuska

Temat

Dziadkowie i wnuki Dzieci Dziewczęta Historia sztuki Muzea sztuki Odbiór dzieła sztuki Sztuka Utrata wzroku Paryż (Francja)

Gatunek

Powieść

Urzekająca powieść o inicjacji w sztukę i życie poprzez pełną miłości i mądrości więź rodzinną. A zarazem mistrzowska synteza pięciu wieków historii sztuki. Dziesięcioletniej Monie grozi utrata wzroku. W obawie przed najgorszym Henry, ekscentryczny dziadek dziewczynki zabierają ją co środę do muzeum, by przed precyzyjnie dobranym dziełem sztuki udzielić jej lekcji piękna i życia. Przez rok zwiedzą Luwr, Muzeum dâ€™Orsay i Beaubourg. Poznając dzieła i myśli Botticellego, Vermeera, Goi, Courbeta, Claudel, Kahlo czy Basquiata - Mona odkryje magiczna siłę ukrytą w sztuce. Dowie się, czym są talent, wątpliwości, melancholia oraz bunt - skarb, który Henry pragnie wpoić wnuczce na zawsze.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Nieporęt

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 821-3 fr. (1 egz.)

Strefa uwag:

Tytuł oryginału: Les yeux de Mona, 2024

Uwaga ogólna

Na rozkładanej obwolucie znajdują się reprodukcje 52 omawianych dzieł.

Recenzje:

„Oczy Mony” to historia dziesięcioletniej Paryżanki, która doświadcza czegoś pod względem medycznym niewyjaśnionego. Pewnego dnia opada przed jej twarzą czarna kurtyna i przesłania cały świat, pozbawiając dziewczynkę zdolności widzenia na jakiś moment. Po wizycie u specjalisty okazuje się, że póki co racjonalne, naukowe wytłumaczenie dla sytuacji, która miała miejsce nie istnieje. Trudno z medycznego punktu widzenia określić kiedy ponownie incydent taki może się znów wydarzyć, (...) co go stymuluje, ani czy może doprowadzić do stałej utraty wzroku przez Monę. Lekarz zaleca stałą kontrolę i dodatkowo cotygodniowe wizyty u psychologa, by dziecko zachowało dobrą kondycję psychiczną w tej trudnej i pełnej niepewności sytuacji.
Oczywiście w rodzinie Mony jest tylko jedna osoba, która nie zgadza się z zaleceniami lekarza prowadzącego i zamiast zaprowadzać Monę na terapię postanawia zaoferować własną, nieco bardziej niekonwencjonalną. Tak zatem odtąd Mona wraz ze swym mądrym, ale dość ekscentrycznym dziadkiem Henrym zamiast uczęszczać do psychologa rozpoczyna swą wędrówkę po paryskich muzeach, by odkryć najprawdziwszą tajemnicę piękna i „karmić” wzrok dziełami sztuki, jak długo będzie to tylko możliwe. Tak Mona poznaje wytwory i myśli wielu artystów, którzy tworzyli różnego rodzaju artefakty na przestrzeni pięciu epok, a które są prezentowane przez Luwr, Orsay i muzeum Pompidou. Wraz z dziadkiem, co środę analizują wyłącznie jedno dzieło, odkrywając przy tym magiczną siłę w nim ukrytą.
Historia sztuki fundowana Monie przez dziadka przynosi dziewczynce ogromne ukojenie, dodatkowo ma duży wpływ na kształtowanie u niej estetycznej wrażliwości i zmysłu interpretacyjnego dzieł sztuki. I choć z każdą kolejną wizytą u okulisty potwierdza się, że najprawdopodobniej prędzej czy później dziewczynka wzrok utraci, bo medycyna w jej przypadku jest bezsilna, to podczas swych spotkań w muzeum jej mózg i oczy zachowują mimo wszystką ciągle tą samą ostrość i bystrość.
„Oczy Mony” to z pewnością niesamowita historia przedstawiająca fascynującą wręcz więź rodzinną. Jest pełna ciepła, empatii, wzajemnej miłości. Jest też ciekawą historią sztuki. Prezentuje także pewne watki obyczajowe, dotyczące przeszłości rodziny Mony i związanej z nią sekretów ukrytych w zachowanych pamiętnikach, notatkach, starych fotografiach, a także prasie. Ale mam jednak jej kilka rzeczy do zarzucenia. Pod kątem fabularnym mało w niej obyczajowości, a zbyt dużo historii sztuki. Co do tej sztuki to denerwowała mnie całkowita dobrowolność w dobrze dzieł oglądanych w poszczególnych muzeach. Były one zupełnie przypadkowe. Brakowało mi sensownej „korespondencji” między nimi. W efekcie czego dochodzę do wniosku, że gdyby tylko autor chciał, to mógłby tak jeszcze ze sto kolejnych dzieł przytoczyć bez konkretnego wpływu na przebieg fabuły. Zatem odczuwam również brak korelacji z tymi wędrówkami bohaterów po muzeach, a ich historią fabularną, która chyba powinna grać „pierwsze skrzypce”, a raczej nie gra. W sumie to nie wiem czy powieść ta miała być pewnego rodzaju historią sztuki czy raczej intrygującą historią obyczajową. W gruncie rzeczy dla mnie nie jest zbyt dobrym ani jednym, ani drugim. Ponownie bym po nią z pewnością nie sięgnęła. Nie tego oczekiwałam, po tylu medialnych ochach i achach na jej temat.